Cilj ove studije je da predstavi u kojoj mjeri se ostvaruje i koristi pravo na slobodu mirnog okupljanja u Crnoj Gori. Vremenski okvir izvještaja je 2017. godina, iako je autorka u izvještaju navodila i slučajeve direktnog posmatranja javnih okupljanja kao i studije slučaja u 2018. godini, koji su neophodni kako bi bio predstavljen kontekst.
Tokom 2017. godine policiji je prijavljeno 304 javnih okupljanja. Od tog broja, 18 okupljanja je bilo ‘’privremeno zabranjeno’’. Ovo je značajno manji broj privremeno zabranjenih okupljanja u odnosu na prethodni izvještajni period. Spontana okupljanja su uglavnom obezbijeđena i kontrolisana, iako u praksi policijski službenici rigidno tumače član koji reguliše ovakva okupljanja, što ostavlja prostor za razbijanje istih i podnošenje prijava protiv građana.
Iako je Ministarstvo unutrašnjih poslova najavilo izmjene i dopune zakona na početku 2017. godine, nije bilo preduzetih koraka u usvajanju predloženih izmjena. Brutalna prebijanja građana tokom protesta u oktobru 2015. godine u Podgorici i dalje nisu efektno istražena, dok su identiteti policajaca koji su pretukli građane ostali tajni.
Od velikog značaja je odluka Ustavnog suda Crne Gore donijeta 24. oktobra 2018. godine, kojom je odlučeno da je podržavanjem zabrane parade ponosa u Nikšiću, Vrhovni sud Crne Gore ugrozio pravo na slobodu mirnog okupljanja, koja je garantovana članom 52 Ustava Crne Gore, članom 11 Evropske konvencije o ljudskim pravima i članom 21 Međunarodnog pakta o građanskim i političkim pravima.
