Opozicija je zadovoljna rezultatima izbora jer je na njima opozicija pobijedila DPS.” ”Opozicija ne priznaje rezultate izbora jer je na dan izbora objavljeno da je uhapšena grupa koja je planirala državni udar.” ”Opozicija će formirati vladu sa manjinskim partijama.“ “Opozicija je spremna da podrži manjinsku vladu manjinskih partija.“ Priznajemo rezultate u Budvi, ne priznajemo u Crnoj Gori i obratno. Ne zavidim građanima, a najmanje opozicionim biračima koji teško mogu da se snađu u moru kontradiktornih izjava koje stižu iz opozicionih redova.
Nije vama opozicionari kriv Vlado Dedović, krivi ste vi sami! Krivi ste jer ste do ponedjeljka, prvog dana posle nedjelje u kojoj su održani izbori, ostali nijemi na biračkim mjestima, u opštinskim izbornim komisijama, u Državnoj izbornoj komisiji. Igrali ste utakmicu (izbornu) cijelih devedeset minuta, kad je sudija odsvirao kraj bili ste uglavnom zadovoljni rezultatima svojih partija i koalicija (liše debakla Ključa), tokom izbornog dana ste o neregularnostima govorili značajno manje od posmatrača CEMI i CDT, u izbornoj noći ste o neregularnostima kazali gotovo ništa.
A onda kad su gledaoci otišli, reflektori se ugasili, sjetili su se opozicioni lideri da su izbori bili neregularni i da ih ne priznaju. Navodno i naprasno opoziciono jedinstvo nakon svega. Razumijem ja da sada posle izbora, opozicija nekako mora ”zadržati aktivnu političku poziciju”. Nego ovo liči na već viđeno, nije logično, nema pravnog osnova, nema međunarodne podrške i vidljivo je bez strategije djelovanja.
Pri tome, dajem opoziciji za pravo u mnogim stvarima. Koncept prelazne vlade se pokazao nedovoljnim da spriječi zloupotrebe državnih resursa. DPS je i na ovim izborima kupovao glasove, tužilaštvo nije sprovelo srazmjerne, javne i vidljive akcije protiv organizatora, finansijera i izvršilaca počinilaca takvih krivičnih djela. DPS je i dalje nastavio sa ucjenjivanjem, prijetnjama, ponudama i obećanjima zaposlenima u javnom sektoru i tajkunskim privatnim kompanijama. DPS je nastavio sa zloupotrebama državljana drugih država (a našim zakonom je zabranjeno dvojno državljanstvo) koji su upisani u birački spisak Crne Gore, kao i onih koji nemaju prebivalište u Crnoj Gori duže od dvije godine. DPS je očigledno sproveo izborni inžinjering kojim je jedan i to odlučujući mandat (HGI) platio bagatelno. Na kraju, vjerujem da su u slučaju navodnog državnog udara mutna posla i da je taj slučaj u policijskoj i medijskoj obradi režima mogao uticati na jedan broj građana da ne izađe ili odluči drugačije nego što bi to inače uradio.
Pa ipak, nema (nažalost) razloga da se brojanje glasova koje je nesporno odrađeno i rezultat utvrđen ospori. To je ono što su opštinske izborne komisije (sa sve opozicionim stalnim članovima i opozicionim posmatračima) potvrdile na svim (osim 3) biračkim mjestima, opštinskim izbornim komisijama i na kraju DIK. Princip zakonitosti mora se odbraniti kako na državnom nivou, tako i u Budvi i Kotoru gdje je opozicija (iako Milo misli drugačije) odnijela veliku pobjedu!
Naravno, ne sviđa se ni meni tehničko birokratska izjava dvojca EU u kojoj nema nijedne riječi zabrinutosti, a najmanje imam želudac za ”sastav o izborima” koji je pripremila posmatračka misija OEBS-a. Ali, ko je iskusan više očekivao?
Ono što meni smeta je mućenje vode posle izbora. Samo u mutnoj vodi poslije izbora, Azra Jasavić može izgledati kao opozicionar vrijedan naslovne strane i moralne rehabilitacije.
Na kraju i pored svega, kad bih mislio da postoji makar procenat šanse da opozicionari zaista ne priznaju rezultate, što bez sumnje mora uključiti i odbijanje sopstvenih mandata stečenih na tim i takvim izborima, ja bih imao poštovanje i podršku za njihov aktuelni stav – nepriznavanje izbornih rezultata.
Ovako, znajući da je sve to samo kratkoročna taktika ohrabrivanja poraženih opozicionih birača i vještačko kreiranje teme za poslijeizborne dramatizacije, odbijam svaki izraz poštovanja i podrške.
Nego, od opozicije mene više brinu postizborne analize kojima se u vladu DPS i manjina ”pozivaju” i druge stranke opozicije (osim DF). Polazna premisa ovih analiza je teza kako bi vlada DPS, SD i manjina bila ”nestabilna” pa bi je trebalo ”stabilizovati” još nekom strankom opozicije (SNP, DEMOS, URA i/ili SDP).
Od eventualnog pozitivnog odgovora jedne ili više stranaka umjerene opozicije na ponudu DPS-a može imati korist samo DPS i Demokratski front. Zašto DPS? Zato što cilj DPS-a jeste da u ovoj zemlji postoji DPS i DF. Zašto DF? Zato što je njihov cilj da DF bude jedina opozicija. Propagiranjem modela ”proširene vlade” kao legitimnog, opravdanog i za Crnu Goru korisnog modela vladanja, podigrava se osnovnoj tezi DF – ”da je prelazna vlada bila ulazna karta za proširenu vladu i izdaju dijela opozicije u korist Đukanovića i DPS”. Drugim riječima, uđite momci da DF može kazati ”pa evo to je ono što smo mjesecima unazad govorili i na što smo upozoravali”.
Ne želim da vjerujem kako su četiri opozicione partije zaista na listi čekanja i da jedan poziv mijenja sve. Ne želim da vjerujem da su lideri i poslanici ovih partija spremni da sto puta ponovljeno ”ne sa DPS” bace pod noge odmah nakon izbora.
Argument kojim se tvrdi kako bi učešće drugih stranaka u vlasti smanjilo ”ucjenjivački kapacitet” manjinskih stranaka tek ne ”pije vodu”, već nameće zaključak da bi opozicione stranke (tj. neka ili neke od njih) tražile od DPS ”MANJE” nego što to traže manjinske stranke. Kakvo poštovanje za manjinske stranke nakon svih godina njihovog ćutanja u vlasti, i kako malo vjere u čvrstinu umjerenih opozicionih stranaka i njihovih rukovodstava.
Na kraju, ako se stvarno dogodi da ljuta opozicija ”nikad sa DPS” uđe u vladu DPS (sa ili bez Đukanović Mila), čemu onda izbori?
Stevo MUK
Predsjednik Upravnog odbora
Tekst originalno objavljen u sekciji Forum dnevnog lista Vijesti.
